Η σιωπή στα προβλήματα των χώρων εργασίας και η αυταπάτη της Διοίκησης
Συνάδελφοι,
Για τα προβλήματα στους χώρους εργασίας, εδώ και πάνω από ένα χρόνο, η σιωπή είναι ολοφάνερη.
Τα προβλήματα που ταλανίζουν την καθημερινότητά μας – με την έλευση του νέου μοντέλου λειτουργίας των καταστημάτων, που κάποιοι μάλιστα διαφήμιζαν – ξεχάστηκαν ως δια μαγείας.
Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να διατηρήσουν τον συνδικαλιστικό τους ρόλο, ψέλλισαν κάποια στιγμή από κοινού οι δύο «συμπορευόμενοι» (τόσοι απέμειναν από την καθολική συμπόρευση των Συλλόγων) ότι τα προβλήματα εδράζουν στην έλλειψη προσωπικού (λες και ανακάλυψαν τον τροχό), αμελώντας να προτείνουν λύσεις για το πώς θα λειτουργεί το δίκτυο μέχρι να εκπαιδευτούν οι νέες προσλήψεις. Και αυτό δεν είναι ζήτημα μερικών εβδομάδων.
Δεν έκαναν καμία ουσιαστική αναφορά στα καθημερινά προβλήματα, καμία ουσιαστική παρέμβαση για την επίλυσή τους, κανένα χειροπιαστό αποτέλεσμα. Ούτε για την οργανωτική διάρθρωση, ούτε για τον ρυθμό κεντροποίησης εργασιών, ούτε καν για τις οθόνες 14 ιντσών για τους υπαλλήλους, τη στιγμή που οι συνάδελφοι χρειάζεται να λειτουργούν ταυτόχρονα σε πάνω από 4 τουλάχιστον ψηφιακές εφαρμογές.
Καθημερινά, η Τράπεζα διαπιστώνει με τον πιο εμφατικό τρόπο την αστοχία της: δεν μπορεί να βρει και να κρατήσει, το προσωπικό που χρειάζεται. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο οι ελλείψεις εξειδικευμένου ανθρώπινου δυναμικού στην αγορά εργασίας, λόγω πολλών παραγόντων. Το πρόβλημα είναι η στρατηγική της Διοίκησης, που απέφευγε και αποφεύγει συστηματικά να αξιοποιήσει πραγματικά το υπάρχον, έμπειρο και επιμορφωμένο δυναμικό της.
Η λύση δεν είναι μόνο οι προσλήψεις νέου σε ηλικία προσωπικού. Είναι πρώτα από όλα η επένδυση στους δικούς της ανθρώπους που γνωρίζουν καλύτερα ακόμα και από τον πιο «ταλαντούχο», το σφυγμό της Τράπεζάς μας.
Για αυτό διαχρονικά απαιτούμε ουσιαστικά προγράμματα δια βίου μάθησης. Η αναβάθμιση των δεξιοτήτων του προσωπικού δεν είναι κόστος, είναι η μοναδική βιώσιμη επένδυση. Εκεί θα δείξει η Τράπεζα το ανταγωνιστικό της πλεονέκτημα. Αυτό το δικαίωμα των συναδέλφων και η υποχρέωση της Τράπεζας στο θέμα, υποβαθμίστηκε από την πρόσφατη Κωδικοποίηση των Επιχειρησιακών Συμβάσεων στην Τράπεζα και μάλιστα έχει φαρδιά πλατιά την υπογραφή των τότε «συμπορευόμενων».
Το αποτέλεσμα όλων αυτών που δεν συμβαίνουν;
Εργαζόμενοι απογοητευμένοι. Αδιάφοροι και σε ημιπαραίτηση. Η μόνη ελπίδα είναι μια καλή αξιολόγηση για ένα μπόνους. Καλλιεργείται ο «κανιβαλισμός» ποσοτικών στόχων για μια εφάπαξ καταβολή. Δημιουργείται έτσι ο πειθήνιος υπάλληλος που ήθελε και θέλει πάντα η εργοδοσία. Χωρίς αντιδράσεις και διεκδικήσεις. Χωρίς κυρίως συλλογική συνείδηση με μόνο ενδιαφέρον το ατομικό συμφέρον και την άποψη να περάσει κι αυτή η μέρα…
Επανάληψη: η μητέρα της μάθησης
Κλιμάκια και Πολυετία: Η Ώρα της Ευθύνης και της συλλογικής απάντησης
Για τα «παγωμένα» κλιμάκια 2012-2023, η θέση μας είναι μία και δεν θα σταματήσουμε να την θέτουμε: πλήρης αποκατάσταση. Το τεκμηριώσαμε. Το φωνάξαμε. Από την πρώτη στιγμή που δόθηκε η θεσμική δυνατότητα από την νομοθεσία. Δεν μας ενδιέφερε το όποιο κόστος, αλλά το δίκαιο. Ακόμα και εάν το «πληρώσαμε» με κάποιο τρόπο, εμείς οι ίδιοι. Τότε είμασταν αμαρτωλοί για κάποιους.
Κατά τη διάρκεια του τελευταίου έτους, η νέα ηγεσία του Συλλόγου σιωπούσε ή απέφευγε να μιλήσει για το θέμα. Δεν τολμούσαν καν να αρθρώσουν τις λέξεις «κλιμάκια» και «πολυετία». Φοβικά. Μουλωχτά. Χωρίς σχέδιο. Αναγκάστηκαν να δράσουν μόνο όταν οι εξελίξεις τους πίεσαν ασφυκτικά. Και πάλι, το έκαναν διστακτικά. Και τώρα βρίσκεται στα χέρια της Ομοσπονδίας μας η ευόδωσή του.
Τελικά όμως δεν έχει σημασία τίποτα από όλα αυτά. Σημασία έχει – στο τέλος – ότι ξεκίνησε. Έστω και μέσα από καθυστερήσεις και ατέρμονες συζητήσεις. Και έχουμε θέσει στη διάθεση όλων όσων πραγματικά ενδιαφέρονται και εργάζονται προς την κατεύθυνση της πλήρους αποκατάστασης, τους εαυτούς μας. Γιατί γνωρίζουμε το μέγεθος αυτού που αξιώνουμε, που απαιτούμε, που δικαιούμαστε.
Το ζήτημα της πλήρους εφαρμογής των όρων της Κλαδικής Σύμβασης αποτελεί το πιο κρίσιμο θέμα που έχει να φέρει σε πέρας η σημερινή συνδικαλιστική γενιά στους Συλλόγους και στην Ο.Τ.Ο.Ε. ___________________________________________________________________________
ΥΓ: Στην πρόσφατη επίθεση περί «ψευδών ισχυρισμών» και «ύβρεων» από το Προεδρείο του Συλλόγου προς την Συλλογική Ενότητα, απαντούμε με καθαρότητα και ευθύτητα: δεν συκοφαντήσαμε, δεν διαστρεβλώσαμε, δεν παραπλανήσαμε. Η δημόσια κριτική μας είναι πολιτική και τεκμηριωμένη. Αν κάποιοι ενοχλούνται, ας στραφούν στον καθρέφτη τους. Το ήθος και η ιδεολογία μας δεν επιτρέπουν εύκολες κατηγορίες, αλλά απαιτούν ειλικρίνεια και ευθύνη. Το ερώτημα δεν είναι ποιος ενοχλείται από την κριτική, αλλά ποιος αντέχει να την ακούσει — και να απαντήσει με πράξεις, όχι με υπεκφυγές, σοφιστείες ή ρητορείες γενικόλογης φλυαρίας.
Διαφωνώ με τη γνώμη σου. Θα υπερασπίζομαι όμως το δικαίωμα να τη λες.
- Ο Σ.Ε.Τ.Π. οφείλει να εστιάσει στα μεγάλα ζητήματα που απασχολούν τους εργαζόμενους.
Συνάδελφοι,
Στη χθεσινή συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου του Σ.Ε.Τ.Π, με μοναδικό θέμα τον πειθαρχικό έλεγχο μέλους του Δ.Σ., η αποτυχημένη μεθόδευση του νέου προεδρείου για τη διαγραφή του, κατέρρευσε.
H επίκληση από την πλευρά του Προεδρείου για δήθεν παραβίαση των διατάξεων του Καταστατικού του Συλλόγου, περί βλάβης των συμφερόντων του, έγινε με αφορμή τον προσανατολισμό μέλους του Δ.Σ. προς τη δημιουργία νέου Συλλόγου στην Τράπεζα, ο οποίος σε κάθε περίπτωση αυτοδίκαια θα διαγραφεί από μέλος του Σ.Ε.Τ.Π. εφόσον προχωρήσει σε αυτή τη κίνηση.
Στόχος του προεδρείου σε αυτή την απαράδεκτη προσπάθεια, ήταν η επιβολή καθεστώτος με τον υπότιτλο «Σκεφτείτε διπλά πριν διαφωνήσετε». Μια απόπειρα να εγκαθιδρυθεί καθεστώς σιωπής, όπου η κριτική θα ισοδυναμεί με προδοσία και βλάβη των συμφερόντων του Συλλόγου.
Η παράταξή μας, «Συλλογική Ενότητα», με τη σθεναρή τοποθέτησή της, προσπάθησε με κάθε επιχείρημα, ώστε να σταθεί ανάχωμα σε αυτή την επικίνδυνη θεσμική διολίσθηση. Κατά την εξέλιξη του Διοικητικού Συμβουλίου, η επικείμενη διαγραφή του συναδέλφου-μέλους του Δ.Σ. μετατράπηκε σε κλήση για εξηγήσεις.
Σημειώνουμε και ξεκαθαρίζουμε: Είμαστε αντίθετοι σε κάθε προσπάθεια διαίρεσης και διχασμού των εργαζομένων. Πολλώ δε μάλλον σε κινήσεις δημιουργίας νέων συλλόγων μέσα στην Τράπεζα Πειραιώς, ειδικά την ώρα που όλοι – ειλικρινά ή προσχηματικά – διατείνονται την ένωση.
Η διάχυτη απογοήτευση από την ανύπαρκτη παρουσία του Συλλόγου μας στον τελευταίο χρόνο, δεν θεραπεύεται ή λύεται με την αποχώρηση από αυτόν. Αντίθετα πρέπει όλοι να μείνουμε εδώ και να παλέψουμε να αντιστρέψουμε την κατάσταση.
Αυτή είναι η δική μας θέση, της «Συλλογικής Ενότητας». Όσοι σκέφτονται διαφορετικά, είναι δημοκρατικό δικαίωμά τους και ο μόνος που μπορεί να το κρίνει είναι ο ίδιος ο εργαζόμενος και όχι ένα προεδρείο που απαρτίζεται από αυλικούς και υιοθετεί σταλινικές συμπεριφορές.
Υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης, καταδικάζουμε κάθε προσπάθεια διχασμού.
Και βέβαια, ακόμα και ο χρόνος της συνεδρίασης του Δ.Σ. που αφιερώθηκε για ένα θέμα ήσσονος σημασίας, που το μόνο που δημιούργησε ήταν παρασκήνιο και κουτσομπολιό, καταδεικνύει τη διάθεση του προεδρείου να υπερασπιστεί και να διεκδικήσει.
Και αυτό, τη στιγμή που υπάρχουν σε εκκρεμότητα ζητήματα όπως η αποκατάσταση κλιμακίων και πολυετίας, η θεσμοθέτηση της τηλεργασίας και βέβαια η ένωση των συλλόγων. Ζητήματα που θα έπρεπε να βρίσκονται στο επίκεντρο και να αναδεικνύονται σε κάθε ευκαιρία, ώστε όλοι οι εργαζόμενοι να γίνονται κοινωνοί και συμμέτοχοι των διεκδικήσεων και ευρύτερα της συλλογικής δράσης.
Γιατί όλοι εμείς οι εργαζόμενοι, καλούμαστε τελικά να αποφασίσουμε
- τι Σύλλογο θέλουμε να μας εκπροσωπεί.
- αν θέλουμε συνδικαλιστές που εκπροσωπούν συναδέλφους ή γραφειοκράτες που διαχειρίζονται υπαλλήλους.
Εμείς, στη «Συλλογική Ενότητα» θα συνεχίσουμε να αποτελούμε, τον εγγυητή της δημοκρατικής λειτουργίας, της περιφρούρησης των δικαιωμάτων μας, των διεκδικήσεων και της ουσιαστικής ενωτικής δράσης.
Η ΨΕΥΔΗΣ ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗ ΚΑΙ Η ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ
Η μάχη που δε δόθηκε: Όταν η ενότητα γίνεται αυτοσκοπός χωρίς στρατηγική
Συνάδελφοι,
Σε συνέχεια των θεματικών ανακοινώσεων που έχουμε ξεκινήσει ως Συλλογική Ενότητα, για το κλείσιμο ενός έτους από την ανάληψη του νέου Προεδρείου στο Σ.Ε.Τ.Π. συνεχίζουμε σήμερα με το θέμα της Επιχειρησιακής Σύμβασης.
Από πολύ νωρίς, παρά το κλίμα θετικής συμπόρευσης και ξαφνικής ομόνοιας, σε κάποιον που διαβάζει τις ανακοινώσεις των Συλλόγων (και συστήνουμε όλοι να το κάνουν), φαινόταν ξεκάθαρα η μετριότητα που προοιωνιζόταν στο περιεχόμενο της Επιχειρησιακής Σύμβασης. Και αυτό γιατί σε κάθε μία από τις λιγοστές – πραγματικά κενές περιεχομένου – κοινές ανακοινώσεις, δεν αναφερόταν κάτι ουσιαστικό για την πορεία των διαπραγματεύσεων, αλλά τονιζόταν το ότι για πρώτη φορά όλοι οι Σύλλογοι είναι μαζί.
Λες και χρειαζόταν η διαπραγμάτευση Επιχειρησιακής Σύμβασης για να σκεφτούν τα προεδρεία των Συλλόγων ότι υπάρχει κρίσιμη ανάγκη να είμαστε όλοι μαζί.
Και αφού πήγαν όλοι μαζί και μας το είπαν πολλές φορές, μετά ήρθε η υπογραφή της Επιχειρησιακής Σύμβασης.
Παρουσιάστηκε με τυμπανοκρουσίες ως «ιστορική», ως «ενωτική», ως «πρωτόγνωρη» με πρώτη μάλιστα, να την δημοσιοποιεί προς τους εργαζόμενους η ίδια η Διοίκηση της Τράπεζας.
Θα είχε φαίνεται τους λόγους της, για να το πράξει.
Κι όλα αυτά που έφερε για τους εργαζόμενους, το οικονομικό αποτέλεσμα της Σύμβασης δηλαδή, έλαβε χώρα, στην καλύτερη ιστορικά περίοδο της Τράπεζας που τρίμηνο με το τρίμηνο βελτιώνει τη θέση και την κερδοφορία της.
Και μετά έπαψαν να είναι όλοι μαζί. Γιατί κάποιοι στα δύσκολα έχουν μάθει να «τη στρίβουν» και κάποιοι άλλοι να ψάχνουν να βρουν κάτι καλό να πουν, κενό πάντως περιεχομένου.
Και ξεκίνησε η προπαγάνδα του τι κερδίσαμε από τη Σύμβαση, και πόσο ιστορικό είναι αυτό, όχι γιατί ο εργαζόμενος είδε ουσιαστική οικονομική βελτίωση (πέρα από τα 50€ μικτά – όχι σε όλους – τα υπόλοιπα συμψηφίστηκαν και μάλιστα γρήγορα), αλλά γιατί τελικά όλοι οι Σύλλογοι πήγαν μαζί – πλην Λακεδαιμονίων.
Η ουσία της σύμβασης, το περιεχόμενό της, παρά την υψηλή κάθε φορά θεσμική της υπόσταση, ήταν τελικά ότι 5 από τους 6 Συλλόγους την υπέγραψαν. Κι αυτό ήταν το κέρδος για τους εργαζόμενους στην Τράπεζα Πειραιώς. Αυτό όμως δεν απαιτούσε διαπραγμάτευση Σύμβασης για να γίνει, ούτε θεωρούμε ότι αποτελεί αντικείμενο για να καμαρώνουμε λόγω της διάστασης που έλαβε. Ήταν μόνο το αυτονόητο. Τίποτε περισσότερο…
Το δεύτερο αφήγημα για τη μετριότητα της Σύμβασης, ήταν τελικά η παραδοχή τους, ότι μισθό θα πάρουμε από την Κλαδική Σύμβαση, η οποία όμως όπως αποδείχθηκε ούτε εκείνη στάθηκε αντάξια των προσδοκιών των συναδέλφων και των αναγκών τους.
Συνάδελφοι,
O ρόλος κάθε Συλλόγου Εργαζομένων είναι ένας, συγκεκριμένος και αδιαπραγμάτευτος: να διεκδικεί , παράλληλα με τη διαφύλαξη των κεκτημένων δικαιωμάτων.
Ο ρόλος ενός Συλλόγου είναι να αποδίδει χειροπιαστά, μετρήσιμα αποτελέσματα για τους εργαζόμενους. Να συγκρούεται όταν οι περιστάσεις το απαιτούν, χωρίς φόβο και χωρίς υποχωρήσεις αρχών. Να διαπραγματεύεται με σχέδιο, με γνώση, με τεκμηρίωση, έχοντας πάντα ως γνώμονα το συμφέρον των εργαζομένων, βελτιώνοντας την καθημερινότητά τους και διασφαλίζοντας το μέλλον τους.
Όλα τα υπόλοιπα, οι επικοινωνιακές φανφάρες, οι δημόσιες σχέσεις και οι φωτογραφίσεις, η δημιουργία κλίματος υψηλών προσδοκιών, δεν είναι παρά σκηνοθεσία, μια προσπάθεια απόκρυψης της πραγματικότητας και μια αέναη αυτοπροβολή δίχως κανένα κοινό καλό και θετικό αποτέλεσμα.
Ακόμα περισσότερο, η δύναμη ενός Συλλόγου δεν μετριέται με τα μπράβο της αυλής, ούτε με τις φωτογραφίες σε πίτες. Μετριέται με την ποιότητα των δημοκρατικών διαδικασιών του και την αποτελεσματικότητά του στους θεσμικούς σκοπούς του. Με τη φωνή που έχουν όλοι. Και όταν αυτή η φωνή φιμώνεται, τότε δεν έχουμε πια Σύλλογο. Έχουμε κάτι άλλο. Και αυτό το άλλο, οφείλουμε να το ονομάσουμε: διαχειριστική μονοκρατορία με δημοκρατικό κέλυφος.
Υ.Γ.: Με αφορμή την ανάληψη πρωτοβουλιών από την πλευρά της Ο.Τ.Ο.Ε. με βάση την πρόσφατη συνεδρίαση της Εκτελεστικής Γραμματείας της 03/07/2025, για το καίριο θέμα της αποκατάστασης των μισθολογικών κλιμακίων και του επιδόματος πολυετίας για την περίοδο 2012-2023, χαιρετίζουμε και καλωσορίζουμε θερμά τις εν λόγω ενέργειες που εδώ και δεκαοχτώ μήνες η Συλλογική Ενότητα προσπαθεί να φέρει στο επίκεντρο των συνδικαλιστικών δράσεων του κλάδου.
Επαναλαμβάνουμε ότι η αποκατάσταση των κλιμακίων και της πολυετίας, αποτελεί:
- Κορυφαίο ζήτημα εφαρμογής της Κλαδικής Σύμβασης.
- Δομικό στοιχείο του Ενιαίου Κλαδικού Μισθολογίου των τραπεζοϋπαλλήλων.
- Θεμέλιο ισότητας και σταθερότητας στον κλάδο.
- Σεβασμό της επαγγελματικής διαδρομής κάθε εργαζόμενου.
Δεν αποδεχόμαστε και δεν επιτρέπεται από κανέναν, καμία λογική «επιλεκτικής εφαρμογής» ή «εκπτώσεων».
Τα κλιμάκια και η πολυετία δεν είναι παρελθόν που ξεχάσαμε.
Είναι παρόν που διεκδικούμε.
Είναι μέλλον που δημιουργούμε.
Για τη Συλλογική Ενότητα Εργαζομένων
Τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του Σ.Ε.Τ.Π.
Ένας χρόνος νέο προεδρείο στον Σύλλογό μας, η συνέχεια…
Στο έτος που πέρασε λοιπόν και κατόπιν των γεγονότων που αλλοίωσαν τη βούληση των εργαζομένων κατά τις εκλογές και οδήγησαν σε μια σύνθεση διοικητικού συμβουλίου που παραβιάζει το δημοκρατικό και αντιπροσωπευτικό δείγμα στη σύνθεση του νέου προεδρείου του ΣΕΤΠ, ζήσαμε και τη «συμπόρευση» των Συλλόγων: Ένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα.
Φάνηκε ότι ήταν προκαθορισμένο. Μια συμμαχία με «ουρές» πολλών συμφερόντων. Συμμαχία μεταξύ δύο πλευρών, με αφετηρία το να επικρατήσει ο καθένας στον Σύλλογό του, να «επιβιώσει» και να «προγραμματίσει τη ζωή του» όπως στο παρελθόν δήλωναν απερίφραστα, μέλη του νέου προεδρείου.
Υπενθυμίζουμε ότι: από την πλευρά του Συλλόγου μας, έχουν παρθεί και επισημοποιηθεί μέσω της έγκρισης από την Γενική μας Συνέλευση, όλες εκείνες οι αποφάσεις για ενέργειες που απαιτούνται για να συνενωθούν οι Σύλλογοι, από τις Γενικές Συνελεύσεις του 2022 και 2023. Επομένως, η «συμπόρευση» – αν και απέχει πολύ από την ένωση των συλλόγων – δεν αποτελούσε και κάτι το νέο.
Τότε βέβαια το σημερινό νέο προεδρείο, δεν επιθυμούσε καμία ένωση, ακολουθώντας πρακτικές παλαιότερων εποχών, όταν η Τράπεζα Πειραιώς δημιουργήθηκε από την απορρόφηση πολλών τραπεζών. Τότε που και στον Σύλλογό μας, μερίδα του προεδρείου είχε μια… άλλη φιλοσοφία. Φυσικά οι του νέου προεδρείου δεν εξέφρασαν καμία επίσημη άρνηση και επέλεξαν να λειτουργήσουν στο παρασκήνιο. Ενδεχόμενη βέβαια άρνηση ένωσης συλλόγων, θα είχε μεγάλο κόστος για εκείνους.
Ο απώτερος στόχος είναι όμως εκείνος που απειλεί πραγματικά τους εργαζόμενους και είναι το «κεφαλοκλείδωμα» στους υπόλοιπους Συλλόγους, οι οποίοι, είτε πλέον είναι μικροί και όπου δουν φως (βλ. ένα μικρό ρόλο) μπαίνουν, είτε έχουν την ίδια… βεζυρομανία, αλλά δεν τους έχει βγει, παρά τα tik tok και – κυρίως – τις καιροσκοπικές πρακτικές τους.
Κατόπιν των εκλογών, χρησιμοποίησαν τη «συμπόρευση», ως μία διάσταση βαφτίσματος της ένωσης, η οποία, εκ των γεγονότων, λειτούργησε πρόσκαιρα – κατά τη διαπραγμάτευση της Σύμβασης – και δεν μακροημέρευσε, καθώς η «συμπορευόμενη» ομάδα, για να παίξει, χρειαζόταν παραπάνω από μία μπάλες (αθλητικό σχόλιο, ελπίζουμε όμως να γίνει αντιληπτό).
Η «Συλλογική Ενότητα», αποκλεισμένη από το νέο προεδρείο, δεν κλήθηκε στη διαπραγματευτική διαδικασία για την Επιχειρησιακή Σύμβαση. Η γνώση μας, η εμπειρία μας, η παρουσία μας στα τραπέζια διαλόγου επί σειρά ετών ή έστω απλώς η τεκμηριωμένη μας άποψη, αποκλείστηκαν. Όχι λόγω διαφωνιών, αλλά επειδή δεν ήμασταν «βολικοί» για «κεφαλοκλείδωμα».
Από πολύ νωρίς, για όποιον διάβαζε προσεκτικά τις λιγοστές και επιμελώς αόριστες ανακοινώσεις των εμπλεκόμενων Συλλόγων, φαινόταν ξεκάθαρα η μετριότητα που προοιωνιζόταν στο περιεχόμενο της Επιχειρησιακής Σύμβασης, που τελούσε υπό διαπραγμάτευση. Και αυτό γιατί σε κάθε μία από αυτές τις λιγοστές – και πραγματικά κενές ουσιαστικού περιεχομένου – «συμπορευόμενες» ανακοινώσεις, δεν αναφερόταν απολύτως τίποτα συγκεκριμένο για την πορεία και το περιεχόμενο των διαπραγματεύσεων.
Αντιθέτως, το μόνο που τονιζόταν μετ’ επιτάσεως ήταν το γεγονός ότι «για πρώτη φορά όλοι οι Σύλλογοι είναι μαζί».
Λες και χρειαζόταν η διαπραγμάτευση μιας ολόκληρης Επιχειρησιακής Σύμβασης για να σκεφτούν τα προεδρεία των Συλλόγων το αυτονόητο. Ότι υπάρχει δηλαδή η ανάγκη να είμαστε όλοι οι εργαζόμενοι μαζί.
Ένα όμως ψήγμα του σκεπτικού, της νοοτροπίας και των απόψεων που επιμελώς κρύβονται από το νέο προεδρείο, η οποία και ακολούθησε πιστά την νοοτροπία και την… άλλη φιλοσοφία από τα παλιά -που αναφέραμε και παραπάνω – εκφράστηκε με τα email (σε προσεκτικά επιλεγμένους παραλήπτες) που διακινήθηκαν κατά τις περσινές (2024) εκλογές του Συλλόγου μας και μιλούσε για «πειραιώτες» και για «λοιπούς» οι οποίοι «αγκαλιάστηκαν από τους πειραιώτες».
Δώδεκα και δεκατρία χρόνια μετά, έχουν στη συνείδησή τους και συνεχίζουν να διαχωρίζουν και να δημιουργούν μια λογική «επιχειρησιακού πατριωτισμού» και επιπλέον ότι κάποιοι ήταν οι «σωτήρες» που περισυνέλλεξαν τους «πρόσφυγες» των άλλων τραπεζών.
Όμως, για να επιστρέψουμε στα εργασιακά μας και στο πόσο επηρεάζονται από όλα εκείνα που αναφέρουμε, η «συμπόρευση», όπου – στο αρχικό της σχήμα – αποτελούταν από την πλήρη συνδικαλιστική ισχύ στην τράπεζα, πήγε να διαπραγματευτεί Επιχειρησιακή Σύμβαση.
Και κατόπιν υπεγράφη αυτή η Επιχειρησιακή…
Ενας χρόνος νέο Προεδρείο στον Σύλλογό μας
Συνάδελφοι,
Ένας χρόνος συμπληρώθηκε από τη συγκρότηση του νέου προεδρείου του ΣΕΤΠ, του Συλλόγου μας, κατόπιν των εκλογών του Σωματείου τον Ιούνιο του 2024.
Ένας χρόνος που δεν αξίζει να είναι εορτασμός, αλλά απολογισμός.
Γιατί αυτό που ζήσαμε, ως προς τη συγκρότησή του προεδρείου, δεν ήταν δημοκρατική διοίκηση, ήταν εκτροπή.
Και ο απολογισμός αυτός δεν γράφεται για να εκτονωθούμε. Γράφεται για να ειπωθούν αλήθειες. Όχι επικοινωνιακές, αλλά ουσιαστικές. Εκείνες που καίνε την καθημερινότητά μας. Εκείνες που – οι εργαζόμενοι – πληρώνουμε ακριβά.
Οι «9» που τότε συγκρότησαν το νέο προεδρείο, έδρασαν με προαποφασισμένη στρατηγική και προέταξαν έναν ευκαιριακό συνδικαλισμό. Έναν συνδικαλισμό που δεν χτίζει ενότητα, αλλά μοιράζει μόνο αξιώματα και τίτλους.
Υπό το βάρος αυτό, αρκετοί συνάδελφοι απογοητευμένοι από τα γεγονότα που συνέβησαν κατά την σύσταση του Προεδρείου του Συλλόγου, έπαψαν να ενδιαφέρονται ή και αποχώρησαν από αυτόν.
Είναι βέβαιο, ότι συνετέλεσε σε αυτό, η εσωτερική διαμάχη που έλαβε χώρα και στο βαθμό που μας αναλογεί, αναλαμβάνουμε το μέρος εκείνο της ευθύνης, όπως δημοσίως πράξαμε και στη Γενική Συνέλευση του Συλλόγου μας, στις αρχές Απριλίου.
Δεν γινόταν όμως να μην απαντηθούν – όσο πιο κόσμια γινόταν – προκλήσεις, ανακρίβειες και κυρίως ψέματα που διασπείρονταν από την πλευρά του νέου προεδρείου και κυρίως να μην προσπαθήσουμε να αποτρέψουμε να συμβεί, κάτι το οποίο γνωρίζαμε ότι θα οδηγήσει εδώ που έχουμε έρθει σήμερα.
Και αυτό, γιατί με τα ίδια αυτά τα πρόσωπα συνυπήρξαμε σε όλα τα προηγούμενα χρόνια που λειτουργούσαμε μαζί τον Σύλλογο, τους γνωρίζαμε και πάντοτε καταβάλλαμε κάθε δυνατή προσπάθεια, να μην βγαίνουν στη δημοσιότητα οι αντιθέσεις, οι παραφωνίες, οι μικρότητες και ο τρόπος σκέψης τους. Εγχείρημα εξαιρετικά επίπονο, η εικόνα όμως του Συλλόγου και φυσικά το ποσοστό συμμετοχής στις εκλογές – που άγγιξε το απόλυτο – το έκανε να αξίζει τον κόπο.
Άλλωστε πάντοτε πιστεύαμε, ότι η δύσκολη εργασιακή καθημερινότητα μας, έχει ανάγκη από ένα στιβαρό, αντιπροσωπευτικό Σωματείο και μόνο, μακριά από όλα εκείνα που θα απέτρεπαν τους εργαζόμενους από το να συμμετέχουν ενεργά σε αυτό. Και το είχαμε πετύχει.
Το νέο προεδρείο ξεκίνησε τους αποκλεισμούς.
Είχε καθιερωθεί μια διευρυμένη λειτουργία των οργάνων του Συλλόγου, με σύσσωμο το – τότε – ενιαίο ψηφοδέλτιο να έχει δεσμευθεί ότι θα διευρύνει, με την πραγματοποίηση διοικητικών συμβουλίων, ανοιχτών σε όποιον θέλει να τα παρακολουθήσει.
Με τη συγκρότηση του νέου προεδρείου, αυτό, όχι μόνο ξεχάστηκε, αλλά αποκλείστηκε, κατά πλειοψηφία 9 υπέρ, 6 κατά.
Το ίδιο ακριβώς έγινε και με την πρότασή μας να συμμετέχει στα Διοικητικά Συμβούλια και η παράταξη του Αγωνιστικού Μετώπου, ως παρατηρητής, αφού ναι μεν δεν εξέλεγξε σύμβουλο, δεν παύει όμως να είναι παράταξη που δραστηριοποιείται συνδικαλιστικά σε όλους τους τραπεζικούς χώρους, έχει δικαίωμα να ενημερώνεται και προπαντός, διαχρονικά πρωταγωνιστεί στους αγώνες και τις διεκδικήσεις μας.
Η «προεδρική μονομέρεια» συνεχίστηκε και κορυφώθηκε με τον αποκλεισμό της Συλλογικής Ενότητας από κάθε είδους συναντήσεις με όλους τους Συλλόγους για την κατάρτιση και διαπραγμάτευση της Επιχειρησιακής Σύμβασης.
Φαίνεται, ότι στη «σύμπραξη» συλλόγων, ενδεχομένως να χαλούσαμε τις συμμαχίες που τον τελευταίο ενάμιση χρόνο έχουν δημιουργηθεί, όχι όμως για να δημιουργήσουν εκείνο που διατείνονται, αλλά για να εξυπηρετήσουν και να εξυπηρετηθούν.
Αυτό βέβαια συνεχίζεται και σήμερα, όπου ο πρόεδρος του Συλλόγου και η προεδρική του αυλή, άμεσα εξαρτώμενοι από πρόεδρο άλλου Συλλόγου, ενεργούν χωρίς να συζητούν, ως εντεταλμένοι, διεκδικώντας το αλάθητο των επιλογών τους (να το λέμε βεζυρομανία) Και οι συνέπειες αυτού, πολύπλευρες, διαρκείς και δυσμενείς.
Κερασάκι στην τούρτα, η καθυβριστική συμπεριφορά του προέδρου του Σ.Ε.Τ.Π., προς μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου, η οποία καταγγέλθηκε και ευχόμαστε να ακολουθηθούν όλα όσα η νομοθεσία και οι εσωτερικές διαδικασίες προβλέπουν για τέτοιες συμπεριφορές.
Δεν αρνηθήκαμε ποτέ τις αντιθέσεις. Αλλά τις υπερασπιστήκαμε θεσμικά. Δεν προσπαθήσαμε να φιμώσουμε. Δεν παίξαμε με τους θεσμούς, ούτε ερμηνεύσαμε το Καταστατικό του Συλλόγου όπως βολεύει τις ατομικές επιδιώξεις. Δεν υποτάξαμε τα πάντα στην αριθμητική της εξουσίας. Γιατί ο εργαζόμενος δεν θέλει συμβιβασμένους. Θέλει αξιόπιστους.
Για τη Συλλογική Ενότητα Εργαζομένων
Τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του Σ.Ε.Τ.Π.