Η σιωπή στα προβλήματα των χώρων εργασίας και η αυταπάτη της Διοίκησης

Συνάδελφοι,

Για τα προβλήματα στους χώρους εργασίας, εδώ και πάνω από ένα χρόνο, η σιωπή είναι ολοφάνερη.

Τα προβλήματα που ταλανίζουν την καθημερινότητά μας – με την έλευση του νέου μοντέλου λειτουργίας των καταστημάτων, που κάποιοι μάλιστα διαφήμιζαν – ξεχάστηκαν ως δια μαγείας.

Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να διατηρήσουν τον συνδικαλιστικό τους ρόλο, ψέλλισαν κάποια στιγμή από κοινού οι δύο «συμπορευόμενοι» (τόσοι απέμειναν από την καθολική συμπόρευση των Συλλόγων) ότι τα προβλήματα εδράζουν στην έλλειψη προσωπικού (λες και ανακάλυψαν τον τροχό), αμελώντας να προτείνουν λύσεις για το πώς θα λειτουργεί το δίκτυο μέχρι να εκπαιδευτούν οι νέες προσλήψεις. Και αυτό δεν είναι ζήτημα μερικών εβδομάδων. 

Δεν έκαναν καμία ουσιαστική αναφορά στα καθημερινά προβλήματα, καμία ουσιαστική παρέμβαση για την επίλυσή τους, κανένα χειροπιαστό αποτέλεσμα. Ούτε για την οργανωτική διάρθρωση, ούτε για τον ρυθμό κεντροποίησης εργασιών, ούτε καν για τις οθόνες 14 ιντσών για τους υπαλλήλους, τη στιγμή που οι συνάδελφοι χρειάζεται να λειτουργούν ταυτόχρονα σε πάνω από 4 τουλάχιστον ψηφιακές εφαρμογές.

Καθημερινά, η Τράπεζα διαπιστώνει με τον πιο εμφατικό τρόπο την αστοχία της: δεν μπορεί να βρει και να κρατήσει, το προσωπικό που χρειάζεται. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο οι ελλείψεις εξειδικευμένου ανθρώπινου δυναμικού στην αγορά εργασίας, λόγω πολλών παραγόντων. Το πρόβλημα είναι η στρατηγική της Διοίκησης, που απέφευγε και αποφεύγει συστηματικά να αξιοποιήσει πραγματικά το υπάρχον, έμπειρο και επιμορφωμένο δυναμικό της.

Η λύση δεν είναι μόνο οι προσλήψεις νέου σε ηλικία προσωπικού. Είναι πρώτα από όλα  η επένδυση στους δικούς της ανθρώπους που γνωρίζουν καλύτερα ακόμα και από τον πιο «ταλαντούχο», το σφυγμό της Τράπεζάς μας.

Για αυτό διαχρονικά  απαιτούμε ουσιαστικά προγράμματα δια βίου μάθησης. Η αναβάθμιση των δεξιοτήτων του προσωπικού δεν είναι κόστος, είναι η μοναδική βιώσιμη επένδυση. Εκεί θα δείξει η Τράπεζα το ανταγωνιστικό της πλεονέκτημα. Αυτό το δικαίωμα των συναδέλφων και η υποχρέωση της Τράπεζας στο θέμα, υποβαθμίστηκε από την πρόσφατη Κωδικοποίηση των Επιχειρησιακών Συμβάσεων στην Τράπεζα και μάλιστα έχει φαρδιά πλατιά την υπογραφή των τότε «συμπορευόμενων».

Το αποτέλεσμα όλων αυτών που δεν συμβαίνουν;

Εργαζόμενοι απογοητευμένοι. Αδιάφοροι και σε ημιπαραίτηση. Η μόνη ελπίδα είναι μια καλή αξιολόγηση για ένα μπόνους. Καλλιεργείται ο «κανιβαλισμός» ποσοτικών στόχων για μια εφάπαξ καταβολή. Δημιουργείται έτσι ο πειθήνιος υπάλληλος που ήθελε και θέλει  πάντα η εργοδοσία. Χωρίς αντιδράσεις και διεκδικήσεις. Χωρίς κυρίως συλλογική συνείδηση με μόνο ενδιαφέρον το ατομικό συμφέρον και την άποψη να περάσει κι αυτή η μέρα…

Επανάληψη: η μητέρα της μάθησης

Κλιμάκια και Πολυετία: Η Ώρα της Ευθύνης και της συλλογικής απάντησης

Για τα «παγωμένα» κλιμάκια 2012-2023, η θέση μας είναι μία και δεν θα σταματήσουμε να την θέτουμε: πλήρης αποκατάσταση. Το τεκμηριώσαμε. Το φωνάξαμε. Από την πρώτη στιγμή που δόθηκε η θεσμική δυνατότητα από την νομοθεσία. Δεν μας ενδιέφερε το όποιο κόστος, αλλά το δίκαιο. Ακόμα και εάν το «πληρώσαμε» με κάποιο τρόπο, εμείς οι ίδιοι. Τότε είμασταν αμαρτωλοί για κάποιους.

Κατά τη διάρκεια του τελευταίου έτους, η νέα ηγεσία του Συλλόγου σιωπούσε ή  απέφευγε να μιλήσει για το θέμα. Δεν τολμούσαν καν να αρθρώσουν τις λέξεις «κλιμάκια» και «πολυετία». Φοβικά. Μουλωχτά. Χωρίς σχέδιο. Αναγκάστηκαν να δράσουν μόνο όταν οι εξελίξεις τους πίεσαν ασφυκτικά. Και πάλι, το έκαναν διστακτικά. Και τώρα βρίσκεται στα χέρια της Ομοσπονδίας μας η ευόδωσή του.

Τελικά όμως δεν έχει σημασία τίποτα από όλα αυτά. Σημασία έχει – στο τέλος – ότι ξεκίνησε. Έστω και μέσα από καθυστερήσεις και ατέρμονες συζητήσεις. Και έχουμε θέσει στη διάθεση όλων όσων πραγματικά ενδιαφέρονται και εργάζονται προς την κατεύθυνση της πλήρους αποκατάστασης, τους εαυτούς μας. Γιατί γνωρίζουμε το μέγεθος αυτού που αξιώνουμε, που απαιτούμε, που δικαιούμαστε.

Το ζήτημα της πλήρους εφαρμογής των όρων της Κλαδικής Σύμβασης αποτελεί το πιο κρίσιμο θέμα που έχει να φέρει σε πέρας η σημερινή συνδικαλιστική γενιά στους Συλλόγους και στην Ο.Τ.Ο.Ε. ___________________________________________________________________________

ΥΓ: Στην  πρόσφατη  επίθεση  περί «ψευδών ισχυρισμών» και «ύβρεων» από το Προεδρείο του Συλλόγου προς την Συλλογική Ενότητα, απαντούμε με καθαρότητα και ευθύτητα: δεν συκοφαντήσαμε, δεν διαστρεβλώσαμε, δεν παραπλανήσαμε. Η δημόσια κριτική μας είναι πολιτική και τεκμηριωμένη. Αν κάποιοι ενοχλούνται, ας στραφούν στον καθρέφτη τους. Το ήθος και η ιδεολογία μας δεν επιτρέπουν εύκολες κατηγορίες, αλλά απαιτούν ειλικρίνεια και ευθύνη. Το ερώτημα δεν είναι ποιος ενοχλείται από την κριτική, αλλά ποιος αντέχει να την ακούσει — και να απαντήσει με πράξεις, όχι με υπεκφυγές, σοφιστείες  ή  ρητορείες γενικόλογης φλυαρίας.