Ιούλιος 2025

«Έλλειμμα» ή έλλειμμα αλήθειας;

Συνάδελφοι,

Το φετινό καλοκαίρι, το προεδρείο του Συλλόγου μας επιφύλασσε μια δυσάρεστη έκπληξη: την αύξηση της εισφοράς, ωραιοποιημένη ως «αναπροσαρμογή 0,2%». Απόφαση (κατά πλειοψηφία 9-6 στο Διοικητικό Συμβούλιο, με την παράταξή μας να μειοψηφεί) που συνοδεύτηκε από μια ανακοίνωση με υπαινιγμούς και μισές αλήθειες.

Αναγκαζόμαστε να επανέλθουμε και να ασχοληθούμε με το θέμα – παρά τα μεγάλα θέματα που υπάρχουν ανοιχτά - έπειτα από την  πρόσφατη ανακοίνωση - απάντηση του προεδρείου, με την οποία γίνεται προσπάθεια  να δικαιολογηθεί η αύξηση της εισφοράς μέσα από μια επιλεκτική παρουσίαση δήθεν «αντικειμενικών» στοιχείων, που παραπλανούν. Επιβεβαιώνει όμως - αφού δεν το απαντά - αυτό που υποστηρίξαμε εξ αρχής: η εφαρμογή της αύξησης πριν από την έγκριση της Γ.Σ. του Συλλόγου είναι αντικαταστατική.

Η σημερινή προσποιητή αγωνία τους, δεν είναι απλώς υποκριτική. Είναι βαθιά προσβλητική για τη νοημοσύνη όλων μας. Όλοι μας, και το τονίζουμε αυτό, είχαμε και έχουμε προβληματισμούς για την οικονομική πορεία του Συλλόγου και αναζητούσαμε και αναζητούμε διαρκώς τους καλύτερους τρόπους για την ευημερία του. Είναι άλλης τάξης θέμα αυτό κι άλλο αυτό που προσπαθεί να φτιάξει ως εικόνα το προεδρείο, ότι δήθεν κάποιοι σήμερα αν και δεν δημιούργησαν το πρόβλημα παίρνουν την ευθύνη να το αντιμετωπίσουν. Μπορεί να μας αναφέρει, αφού το γνωρίζει, ονομαστικά ποιοι το δημιούργησαν;

Ξεχνούν ότι τα ίδια πρόσωπα που σήμερα κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, χθες, ως μέλη του Δ.Σ και μέλη του προεδρείου, υπέγραφαν και επικύρωναν παμψηφεί τους ίδιους απολογισμούς που σήμερα χρησιμοποιούν για να επιχειρηματολογήσουν για την αύξηση της εισφοράς;

Το «έλλειμμα» δεν «γιγαντώθηκε» μυστηριωδώς. Είναι το διαχρονικό αποτύπωμα συνειδητών, συλλογικών αποφάσεων που όλοι μας στηρίξαμε και το γνωρίζαμε εκ των προτέρων. Είναι το υλικό αποτύπωμα των αξιών μας.

Τελικά, εκείνο που το προεδρείο αποκρύπτει είναι ότι το έλλειμμα δεν είναι «τρύπα», αλλά η αντανάκλαση της τεράστιας ανταποδοτικότητας και της ισχυρής αλληλεγγύης του Συλλόγου προς τα μέλη του.

Η υποκριτική αμνησία τους, όμως, δεν σταματά εδώ. Κατά τη συνεδρίαση του  Δ.Σ. για την αύξηση της εισφοράς, ζητήσαμε αναλυτικά στοιχεία για την οικονομική διαχείριση. Λάβαμε ως απάντηση ένα πρόχειρο χαρτί Α4, σχεδόν μπακαλόχαρτο,  με έναν πίνακα πέντε γραμμών. Αυτή ήταν η «διαφάνεια» που μας προσέφεραν για να τοποθετηθούμε.

Επειδή η τακτική της λάσπης και της συσκότισης πρέπει να τελειώνει, η «Συλλογική Ενότητα» ζήτησε -ξανά - από το προεδρείο, την απόδοση όλων των ετήσιων οικονομικών απολογισμών από το 2013 έως το 2024. Έγγραφα που αποτυπώνουν  την πλήρη εικόνα και την αλήθεια.

Από τη στιγμή που οι απολογισμοί εγκρίνονται από τη Γ.Σ., αποκτούν την ανώτατη δημοκρατική νομιμοποίηση. Κάθε εκ των υστέρων αμφισβήτηση από αυτούς που τους υπερψήφιζαν, είναι βαθιά υποκριτική.

Επιπρόσθετα η επίκληση του προεδρείου περί :

α)  αναγκαιότητας αύξησης της εισφοράς λόγω της νομικής διεκδίκησης των πολυετίων και των κλιμακίων και των εξόδων που θα δημιουργήσει, προκαλεί γέλωτα καθώς το κόστος είναι απολύτως διαχειρίσιμο και σίγουρα δεν δικαιολογεί από μόνο του τη μόνιμη αύξηση της εισφοράς, 

β) της  ενοποίησης των Συλλόγων με «τίμιους(;) και ίσους  όρους», που ακόμη η συζήτηση παραμένει συζήτηση, μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν θα πρόκειται για κάποιο επιχειρηματικό deal. Από πότε το πάνδημο αίτημα της ενοποίησης κρίνεται με όρους ανταγωνισμού και ισολογισμού, λες και πρόκειται για κερδοσκοπικούς οργανισμούς; Από την άλλη κανείς δεν ισχυρίστηκε ότι η ενοποίηση λύνει το παρόν ζήτημα. Είναι κι αυτός ο ψευτικός ισχυρισμός του, άλλος ένας μηχανισμός προπαγάνδας του προεδρείου.

Συνάδελφοι, η επιτυχία ενός σωματείου δεν κρίνεται από τα κέρδη που δημιουργεί στο ταμείο του, αλλά από το πόσο αποτελεσματικά μετέτρεψε τις εισφορές σε συλλογική δύναμη, διεκδικήσεις, κατακτήσεις, αλληλεγγύη και από τη χρηστή και καταστατική διαχείρισή του. Η συζήτηση για τα οικονομικά πρέπει να γίνεται με όρους συνδικαλιστικής ηθικής και αλληλεγγύης, όχι με τα ψυχρά εργαλεία ενός λογιστή και μόνο.

Το ταμείο του Συλλόγου είναι η απόλυτη δύναμή και η ανεξαρτησία μας ως συλλογική οντότητα, όχι ένας επενδυτικός λογαριασμός. Και η αξία του Συλλόγου μετριέται από το πόσο δυνατά πολεμάει, όχι από το πόσο γεμάτο είναι το ταμείο του.

Στο τέλος, ότι και να λέει ο καθένας, η οριστική απόφαση για την αύξηση της εισφοράς ανήκει στους ίδιους τους εργαζόμενους και στην απόφαση της επόμενης Γεν. Συνέλευσης στην όποια ενώπιος-ενωπίω θα συζητηθεί και θα εγκριθεί ή όχι, όπως ακριβώς απαιτεί το Καταστατικό του Συλλόγου. Αυτό δεν μπορεί κανείς  να το αποφύγει.

ΥΓ: Η αλήθεια βρίσκεται στα επίσημα έγγραφα, όχι σε πρόχειρους πίνακες. Περιμένουμε τα έγγραφα, κυρίες και κύριοι του προεδρείου που κι εσείς πρέπει να μελετήσετε διεξοδικά για να εξάγετε σωστά συμπεράσματα και να μην παρασύρεστε σε λαϊκισμούς και απλοποιήσεις που οδηγούν να γίνονται συγκαλυμμένες συκοφαντίες, υπονοούμενα  και προπαγάνδα.

Για τη Συλλογική Ενότητα Εργαζομένων

Τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου‍ του Σ.Ε.Τ.Π.

Αύξηση Εισφοράς 40% !!!

Η σιωπή στα προβλήματα των χώρων εργασίας και η αυταπάτη της Διοίκησης

Συνάδελφοι,

Για τα προβλήματα στους χώρους εργασίας, εδώ και πάνω από ένα χρόνο, η σιωπή είναι ολοφάνερη.

Τα προβλήματα που ταλανίζουν την καθημερινότητά μας - με την έλευση του νέου μοντέλου λειτουργίας των καταστημάτων, που κάποιοι μάλιστα διαφήμιζαν - ξεχάστηκαν ως δια μαγείας.

Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να διατηρήσουν τον συνδικαλιστικό τους ρόλο, ψέλλισαν κάποια στιγμή από κοινού οι δύο «συμπορευόμενοι» (τόσοι απέμειναν από την καθολική συμπόρευση των Συλλόγων) ότι τα προβλήματα εδράζουν στην έλλειψη προσωπικού (λες και ανακάλυψαν τον τροχό), αμελώντας να προτείνουν λύσεις για το πώς θα λειτουργεί το δίκτυο μέχρι να εκπαιδευτούν οι νέες προσλήψεις. Και αυτό δεν είναι ζήτημα μερικών εβδομάδων. 

Δεν έκαναν καμία ουσιαστική αναφορά στα καθημερινά προβλήματα, καμία ουσιαστική παρέμβαση για την επίλυσή τους, κανένα χειροπιαστό αποτέλεσμα. Ούτε για την οργανωτική διάρθρωση, ούτε για τον ρυθμό κεντροποίησης εργασιών, ούτε καν για τις οθόνες 14 ιντσών για τους υπαλλήλους, τη στιγμή που οι συνάδελφοι χρειάζεται να λειτουργούν ταυτόχρονα σε πάνω από 4 τουλάχιστον ψηφιακές εφαρμογές.

Καθημερινά, η Τράπεζα διαπιστώνει με τον πιο εμφατικό τρόπο την αστοχία της: δεν μπορεί να βρει και να κρατήσει, το προσωπικό που χρειάζεται. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο οι ελλείψεις εξειδικευμένου ανθρώπινου δυναμικού στην αγορά εργασίας, λόγω πολλών παραγόντων. Το πρόβλημα είναι η στρατηγική της Διοίκησης, που απέφευγε και αποφεύγει συστηματικά να αξιοποιήσει πραγματικά το υπάρχον, έμπειρο και επιμορφωμένο δυναμικό της.

Η λύση δεν είναι μόνο οι προσλήψεις νέου σε ηλικία προσωπικού. Είναι πρώτα από όλα  η επένδυση στους δικούς της ανθρώπους που γνωρίζουν καλύτερα ακόμα και από τον πιο «ταλαντούχο», το σφυγμό της Τράπεζάς μας.

Για αυτό διαχρονικά  απαιτούμε ουσιαστικά προγράμματα δια βίου μάθησης. Η αναβάθμιση των δεξιοτήτων του προσωπικού δεν είναι κόστος, είναι η μοναδική βιώσιμη επένδυση. Εκεί θα δείξει η Τράπεζα το ανταγωνιστικό της πλεονέκτημα. Αυτό το δικαίωμα των συναδέλφων και η υποχρέωση της Τράπεζας στο θέμα, υποβαθμίστηκε από την πρόσφατη Κωδικοποίηση των Επιχειρησιακών Συμβάσεων στην Τράπεζα και μάλιστα έχει φαρδιά πλατιά την υπογραφή των τότε «συμπορευόμενων».

Το αποτέλεσμα όλων αυτών που δεν συμβαίνουν;

Εργαζόμενοι απογοητευμένοι. Αδιάφοροι και σε ημιπαραίτηση. Η μόνη ελπίδα είναι μια καλή αξιολόγηση για ένα μπόνους. Καλλιεργείται ο «κανιβαλισμός» ποσοτικών στόχων για μια εφάπαξ καταβολή. Δημιουργείται έτσι ο πειθήνιος υπάλληλος που ήθελε και θέλει  πάντα η εργοδοσία. Χωρίς αντιδράσεις και διεκδικήσεις. Χωρίς κυρίως συλλογική συνείδηση με μόνο ενδιαφέρον το ατομικό συμφέρον και την άποψη να περάσει κι αυτή η μέρα…

Επανάληψη: η μητέρα της μάθησης

Κλιμάκια και Πολυετία: Η Ώρα της Ευθύνης και της συλλογικής απάντησης

Για τα «παγωμένα» κλιμάκια 2012-2023, η θέση μας είναι μία και δεν θα σταματήσουμε να την θέτουμε: πλήρης αποκατάσταση. Το τεκμηριώσαμε. Το φωνάξαμε. Από την πρώτη στιγμή που δόθηκε η θεσμική δυνατότητα από την νομοθεσία. Δεν μας ενδιέφερε το όποιο κόστος, αλλά το δίκαιο. Ακόμα και εάν το «πληρώσαμε» με κάποιο τρόπο, εμείς οι ίδιοι. Τότε είμασταν αμαρτωλοί για κάποιους.

Κατά τη διάρκεια του τελευταίου έτους, η νέα ηγεσία του Συλλόγου σιωπούσε ή  απέφευγε να μιλήσει για το θέμα. Δεν τολμούσαν καν να αρθρώσουν τις λέξεις «κλιμάκια» και «πολυετία». Φοβικά. Μουλωχτά. Χωρίς σχέδιο. Αναγκάστηκαν να δράσουν μόνο όταν οι εξελίξεις τους πίεσαν ασφυκτικά. Και πάλι, το έκαναν διστακτικά. Και τώρα βρίσκεται στα χέρια της Ομοσπονδίας μας η ευόδωσή του.

Τελικά όμως δεν έχει σημασία τίποτα από όλα αυτά. Σημασία έχει - στο τέλος - ότι ξεκίνησε. Έστω και μέσα από καθυστερήσεις και ατέρμονες συζητήσεις. Και έχουμε θέσει στη διάθεση όλων όσων πραγματικά ενδιαφέρονται και εργάζονται προς την κατεύθυνση της πλήρους αποκατάστασης, τους εαυτούς μας. Γιατί γνωρίζουμε το μέγεθος αυτού που αξιώνουμε, που απαιτούμε, που δικαιούμαστε.

Το ζήτημα της πλήρους εφαρμογής των όρων της Κλαδικής Σύμβασης αποτελεί το πιο κρίσιμο θέμα που έχει να φέρει σε πέρας η σημερινή συνδικαλιστική γενιά στους Συλλόγους και στην Ο.Τ.Ο.Ε. ___________________________________________________________________________

ΥΓ: Στην  πρόσφατη  επίθεση  περί «ψευδών ισχυρισμών» και «ύβρεων» από το Προεδρείο του Συλλόγου προς την Συλλογική Ενότητα, απαντούμε με καθαρότητα και ευθύτητα: δεν συκοφαντήσαμε, δεν διαστρεβλώσαμε, δεν παραπλανήσαμε. Η δημόσια κριτική μας είναι πολιτική και τεκμηριωμένη. Αν κάποιοι ενοχλούνται, ας στραφούν στον καθρέφτη τους. Το ήθος και η ιδεολογία μας δεν επιτρέπουν εύκολες κατηγορίες, αλλά απαιτούν ειλικρίνεια και ευθύνη. Το ερώτημα δεν είναι ποιος ενοχλείται από την κριτική, αλλά ποιος αντέχει να την ακούσει — και να απαντήσει με πράξεις, όχι με υπεκφυγές, σοφιστείες  ή  ρητορείες γενικόλογης φλυαρίας.

Διαφωνώ με τη γνώμη σου. Θα υπερασπίζομαι όμως το δικαίωμα να τη λες.

• Ο Σ.Ε.Τ.Π. οφείλει να εστιάσει στα μεγάλα ζητήματα που απασχολούν τους εργαζόμενους.

Συνάδελφοι,

Στη χθεσινή συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου του Σ.Ε.Τ.Π, με μοναδικό θέμα τον πειθαρχικό έλεγχο μέλους του Δ.Σ., η αποτυχημένη μεθόδευση του νέου προεδρείου για τη διαγραφή του, κατέρρευσε.

H επίκληση από την πλευρά του Προεδρείου για δήθεν παραβίαση των διατάξεων του Καταστατικού του Συλλόγου, περί βλάβης των συμφερόντων του, έγινε με αφορμή τον προσανατολισμό μέλους του Δ.Σ. προς τη δημιουργία νέου Συλλόγου στην Τράπεζα, ο οποίος σε κάθε περίπτωση αυτοδίκαια θα διαγραφεί από μέλος του Σ.Ε.Τ.Π. εφόσον προχωρήσει σε αυτή τη κίνηση.

Στόχος του προεδρείου σε αυτή την απαράδεκτη προσπάθεια, ήταν η επιβολή καθεστώτος με τον υπότιτλο «Σκεφτείτε διπλά πριν διαφωνήσετε». Μια απόπειρα να εγκαθιδρυθεί καθεστώς σιωπής, όπου η κριτική θα ισοδυναμεί με προδοσία και βλάβη των συμφερόντων του Συλλόγου.

Η παράταξή μας, «Συλλογική Ενότητα», με τη σθεναρή τοποθέτησή της, προσπάθησε με κάθε επιχείρημα, ώστε να σταθεί ανάχωμα σε αυτή την επικίνδυνη θεσμική διολίσθηση. Κατά την εξέλιξη του Διοικητικού Συμβουλίου, η επικείμενη διαγραφή του συναδέλφου-μέλους του Δ.Σ. μετατράπηκε σε κλήση για εξηγήσεις.

Σημειώνουμε και ξεκαθαρίζουμε: Είμαστε αντίθετοι σε κάθε προσπάθεια διαίρεσης και διχασμού των εργαζομένων. Πολλώ δε μάλλον σε κινήσεις δημιουργίας νέων συλλόγων μέσα στην Τράπεζα Πειραιώς, ειδικά την ώρα που όλοι - ειλικρινά ή προσχηματικά - διατείνονται την ένωση.

Η διάχυτη απογοήτευση από την ανύπαρκτη παρουσία του Συλλόγου μας στον τελευταίο χρόνο, δεν θεραπεύεται ή λύεται με την αποχώρηση από αυτόν. Αντίθετα πρέπει όλοι να μείνουμε εδώ και να παλέψουμε να αντιστρέψουμε την κατάσταση.

Αυτή είναι η δική μας θέση, της «Συλλογικής Ενότητας». Όσοι σκέφτονται διαφορετικά, είναι δημοκρατικό δικαίωμά τους και ο μόνος που μπορεί να το κρίνει είναι ο ίδιος ο εργαζόμενος και όχι ένα προεδρείο που απαρτίζεται από αυλικούς και υιοθετεί σταλινικές συμπεριφορές.

Υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης, καταδικάζουμε κάθε προσπάθεια διχασμού.

Και βέβαια, ακόμα και ο χρόνος της συνεδρίασης του Δ.Σ. που αφιερώθηκε για ένα θέμα ήσσονος σημασίας, που το μόνο που δημιούργησε ήταν παρασκήνιο και κουτσομπολιό, καταδεικνύει τη διάθεση του προεδρείου να υπερασπιστεί και να διεκδικήσει.

Και αυτό, τη στιγμή που υπάρχουν σε εκκρεμότητα ζητήματα όπως η αποκατάσταση κλιμακίων και πολυετίας, η θεσμοθέτηση της τηλεργασίας και βέβαια η ένωση των συλλόγων. Ζητήματα που θα έπρεπε να βρίσκονται στο επίκεντρο και να αναδεικνύονται σε κάθε ευκαιρία, ώστε όλοι οι εργαζόμενοι να γίνονται κοινωνοί και συμμέτοχοι των διεκδικήσεων και ευρύτερα της συλλογικής δράσης.  

Γιατί όλοι εμείς οι εργαζόμενοι, καλούμαστε τελικά να αποφασίσουμε

• τι Σύλλογο θέλουμε να μας εκπροσωπεί.
• αν θέλουμε συνδικαλιστές που εκπροσωπούν συναδέλφους ή γραφειοκράτες που διαχειρίζονται υπαλλήλους.

Εμείς, στη «Συλλογική Ενότητα» θα συνεχίσουμε να αποτελούμε, τον εγγυητή της δημοκρατικής λειτουργίας, της περιφρούρησης των δικαιωμάτων μας, των διεκδικήσεων και της ουσιαστικής ενωτικής δράσης.

Η ΨΕΥΔΗΣ ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗ ΚΑΙ Η ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ

Η μάχη που δε δόθηκε: Όταν η ενότητα γίνεται αυτοσκοπός χωρίς στρατηγική

Συνάδελφοι, 

Σε συνέχεια των θεματικών ανακοινώσεων που έχουμε ξεκινήσει ως Συλλογική Ενότητα, για το κλείσιμο ενός έτους από την ανάληψη του νέου Προεδρείου στο Σ.Ε.Τ.Π. συνεχίζουμε σήμερα με το θέμα της Επιχειρησιακής Σύμβασης. 

Από πολύ νωρίς, παρά το κλίμα θετικής συμπόρευσης και ξαφνικής ομόνοιας, σε κάποιον που διαβάζει τις ανακοινώσεις των Συλλόγων (και συστήνουμε όλοι να το κάνουν), φαινόταν ξεκάθαρα η μετριότητα που προοιωνιζόταν στο περιεχόμενο της Επιχειρησιακής Σύμβασης. Και αυτό γιατί σε κάθε μία από τις λιγοστές – πραγματικά κενές περιεχομένου – κοινές ανακοινώσεις, δεν αναφερόταν κάτι ουσιαστικό για την πορεία των διαπραγματεύσεων, αλλά τονιζόταν το ότι για πρώτη φορά όλοι οι Σύλλογοι είναι μαζί.

Λες και χρειαζόταν η διαπραγμάτευση Επιχειρησιακής Σύμβασης για να σκεφτούν τα προεδρεία των Συλλόγων ότι υπάρχει κρίσιμη ανάγκη να είμαστε όλοι μαζί.

Και αφού πήγαν όλοι μαζί και μας το είπαν πολλές φορές, μετά ήρθε η υπογραφή της Επιχειρησιακής Σύμβασης.

Παρουσιάστηκε με τυμπανοκρουσίες ως «ιστορική», ως «ενωτική», ως «πρωτόγνωρη» με πρώτη μάλιστα, να την δημοσιοποιεί προς τους εργαζόμενους η ίδια η Διοίκηση της Τράπεζας.

Θα είχε φαίνεται τους λόγους της, για να το πράξει.

Κι όλα αυτά που έφερε για τους εργαζόμενους, το οικονομικό αποτέλεσμα της Σύμβασης δηλαδή, έλαβε χώρα, στην καλύτερη ιστορικά περίοδο της Τράπεζας που τρίμηνο με το τρίμηνο βελτιώνει τη θέση και την κερδοφορία της.

Και μετά έπαψαν να είναι όλοι μαζί. Γιατί κάποιοι στα δύσκολα έχουν μάθει να «τη στρίβουν» και κάποιοι άλλοι να ψάχνουν να βρουν κάτι καλό να πουν, κενό πάντως περιεχομένου.

Και ξεκίνησε η προπαγάνδα του τι κερδίσαμε από τη Σύμβαση, και πόσο ιστορικό είναι αυτό, όχι γιατί ο εργαζόμενος είδε ουσιαστική οικονομική βελτίωση (πέρα από τα 50€ μικτά – όχι σε όλους – τα υπόλοιπα συμψηφίστηκαν και μάλιστα γρήγορα), αλλά γιατί τελικά όλοι οι Σύλλογοι πήγαν μαζί – πλην Λακεδαιμονίων.

Η ουσία της σύμβασης, το περιεχόμενό της, παρά την υψηλή κάθε φορά θεσμική της υπόσταση, ήταν τελικά ότι 5 από τους 6 Συλλόγους την υπέγραψαν. Κι αυτό ήταν το κέρδος για τους εργαζόμενους στην Τράπεζα Πειραιώς. Αυτό όμως δεν απαιτούσε διαπραγμάτευση Σύμβασης για να γίνει, ούτε θεωρούμε ότι αποτελεί αντικείμενο για να καμαρώνουμε λόγω της διάστασης που έλαβε. Ήταν μόνο το αυτονόητο. Τίποτε περισσότερο…    

Το δεύτερο αφήγημα για τη μετριότητα της Σύμβασης, ήταν τελικά η παραδοχή τους, ότι μισθό θα πάρουμε από την Κλαδική Σύμβαση, η οποία όμως όπως αποδείχθηκε ούτε εκείνη στάθηκε αντάξια των προσδοκιών των συναδέλφων και των αναγκών τους.

Συνάδελφοι,

O ρόλος κάθε Συλλόγου Εργαζομένων είναι ένας, συγκεκριμένος και αδιαπραγμάτευτος: να διεκδικεί , παράλληλα με τη διαφύλαξη των κεκτημένων δικαιωμάτων.

Ο ρόλος ενός Συλλόγου είναι να αποδίδει χειροπιαστά, μετρήσιμα αποτελέσματα για τους εργαζόμενους. Να συγκρούεται όταν οι περιστάσεις το απαιτούν, χωρίς φόβο και χωρίς υποχωρήσεις αρχών. Να διαπραγματεύεται με σχέδιο, με γνώση, με τεκμηρίωση, έχοντας πάντα ως γνώμονα το συμφέρον των εργαζομένων, βελτιώνοντας την καθημερινότητά τους και διασφαλίζοντας το μέλλον τους.

Όλα τα υπόλοιπα, οι επικοινωνιακές φανφάρες, οι δημόσιες σχέσεις και οι φωτογραφίσεις, η δημιουργία κλίματος υψηλών προσδοκιών, δεν είναι παρά σκηνοθεσία, μια προσπάθεια απόκρυψης της πραγματικότητας και μια αέναη αυτοπροβολή δίχως κανένα κοινό καλό και θετικό αποτέλεσμα.

Ακόμα περισσότερο, η δύναμη ενός Συλλόγου δεν μετριέται με τα μπράβο της αυλής, ούτε με τις φωτογραφίες σε πίτες. Μετριέται με την ποιότητα των δημοκρατικών διαδικασιών του και την αποτελεσματικότητά του στους θεσμικούς σκοπούς του. Με τη φωνή που έχουν όλοι. Και όταν αυτή η φωνή φιμώνεται, τότε δεν έχουμε πια Σύλλογο. Έχουμε κάτι άλλο. Και αυτό το άλλο, οφείλουμε να το ονομάσουμε: διαχειριστική μονοκρατορία με δημοκρατικό κέλυφος.

Υ.Γ.: Με αφορμή την ανάληψη πρωτοβουλιών από την πλευρά της Ο.Τ.Ο.Ε. με βάση την πρόσφατη συνεδρίαση της Εκτελεστικής Γραμματείας της 03/07/2025, για το καίριο θέμα της αποκατάστασης των μισθολογικών κλιμακίων και του επιδόματος πολυετίας για την περίοδο 2012-2023, χαιρετίζουμε και καλωσορίζουμε θερμά τις εν λόγω ενέργειες που εδώ και δεκαοχτώ μήνες η Συλλογική Ενότητα προσπαθεί να φέρει στο επίκεντρο των συνδικαλιστικών δράσεων του κλάδου. 

Επαναλαμβάνουμε ότι η αποκατάσταση των κλιμακίων και της πολυετίας, αποτελεί:

• Κορυφαίο ζήτημα εφαρμογής της Κλαδικής Σύμβασης.
• Δομικό στοιχείο του Ενιαίου Κλαδικού Μισθολογίου των τραπεζοϋπαλλήλων.
• Θεμέλιο ισότητας και σταθερότητας στον κλάδο.
• Σεβασμό της επαγγελματικής διαδρομής κάθε εργαζόμενου.

Δεν αποδεχόμαστε και δεν επιτρέπεται από κανέναν, καμία λογική «επιλεκτικής εφαρμογής» ή «εκπτώσεων».

Τα κλιμάκια και η πολυετία δεν είναι παρελθόν που ξεχάσαμε.
Είναι παρόν που διεκδικούμε.
Είναι μέλλον που δημιουργούμε.

Για τη Συλλογική Ενότητα Εργαζομένων

Τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου‍ του Σ.Ε.Τ.Π.